ZINGmagazine 120 | verschijningsdatum 15 november

ZINGmagazing-wandeling

De Romeinse dichter Vergilius wist het al. ‘Laten we zo lang mogelijk zingen onderweg: de weg wordt er minder eentonig door’, zei hij ooit. Met dat citaat in gedachten besloten we in deze editie van ZINGmagazine het fenomeen wandellied eens te onderzoeken. En dan leidt de zoektocht al snel naar de wandelaarster des vaderlands, waarvan ik trouwens niet eens wist dat ze bestond: Lana Witte-de Wit. Eerlijk gezegd dacht ik, voordat ik met haar sprak, dat het wandellied als genre – zo je het al een genre kunt noemen – eigenlijk allang verdwenen was. Dat het iets is van voorbije generaties. Net als de Zündapp, de Puch, de kolenkachel of stroopsoldaatjes. Maar het wandellied bestaat nog steeds. Ondanks de komst van Spotify, de digitale playlist, iPhone en ‘oortjes’. En daar is een hele simpele reden voor: samen zingen is onvervangbaar. Daar kan geen technische innovatie tegenop. Wat ik ook leerde, is dat het wandellied zich wel degelijk heeft aangepast aan deze tijd. De tempi zijn sneller dan vroeger en ik vind dit een grappig fenomeen dat ook iets over onze tijdsgeest zegt (en die van onze ouders en grootouders). Maar één ding is al die eeuwen hetzelfde gebleven: het wandellied moet je vooral opbeuren, je door de moeilijke of eentonige momenten heen helpen tijdens de route. En als je daarover doordenkt is dat precies wat alle liedjes en wat alle muziek met ons doet: het leven wordt er minder eentonig door. Je leest het in deze editie

Oswin Schneeweisz, hoofdredacteur
Lees meer over de inhoud van ZINGmagazine 120